bilmez sanma sakın

ben yenildikçe sen memnun –mücadele ve kardeşlik(!) dediğin de bu-

kılığı açıkta: zihniyet orosbu

kendine piyasa yapma telaşında

ben yenildikçe o memnun –kazanıyorum zannında-

bilmez sanma sakın

şimdi var git

kara pürçekli zübüklere

“sözün bir hükmü”nün kalmadığını söyle

yaşasınlar yaşayabiliyorlarsa artık

birbirlerinin suratına bakarak utanmadan

nasıl biliyorlarsa öyle…

şimdi var git

kusmuğunu bulaştırmış beslendiği tüm memelere

o hainlerin haince ürkeklikleriyle

varılacak bir yer kalmadığını var git söyle…

hasedini gizleyemeyecek kadar acemi

kirli geçmişini cilalamakta usta

var git şimdi

bütün yapıp ettiklerinle seni sana…

götürecek bir yol da kalmadı artık

anlatacağın bir hikâyede kalmadı yarınlara…

buydu kapı eşiklerinde dilenci duruşuyla

buydu sümsüklüğün-zübüklüğün asılı duruyor

kasabın vitrini gibi çengelli dolablarda- kendi suratında

görünmez sandığın

içine gömüldüğün kendi karanlığın

şeytanî bir tebessümle sırıtıyor bütün aynalara..

kirlisin, içinde vicdan geçen ne varsa

var git şimdi

bir daha asla yürünmeyecek olan yollarda

kirlettiğin değerlerle baş başa

nasıl yalanlar uyduracaksan uydur artık

“fuhş-u kelâm” mesleğin olmuş nasılsa…

nasıl çirkinleşebilirse artık

kendi anasına küfreden bir çocuk

büyüklenirdin büyüklenirdin-bir de övünürdün bununla

hadi büyüklendiğinin “b”si kadar olsun

bir zibil tanesi ağırlığında-koy ortaya kendini de-

hadi saklanma!

-demek ki “büyüklenmeyle” büyük olunmuyormuş usta

var git şimdi kendi küçülmüşlüğünle

nasıl büyüklendiğini anlat geride kalanlara

bir “hiç”in varlık çabası bile değil…

"geçer akçe bu" diye-ortalığa sürdüğün fotoğraflara

ah utanma, ah utanacak yüz

bir de “haysiyet” denilen bir şey vardı ya…

bak bakalım; işte orda “ayna”..

bir zamanlar kasım kasım kasılırdın

büyük değildin, “büyük olmaya” özenirdin ama

şimdi?

o kadar “yoksun” ki

“Hiçlik” bile büyük bir “varlık çeşidi” olarak duruyor yanında

ne “hep”ten, ne “hiç”ten

ne “varolmak”tan ne “tam olmak”tan

şimdi var git

kendin bile inanmadığın bütün yalanlardan

yalaklandığın, önünde yerlere kapandığın o putlardan

yalvar da sana “varlık bahşetsin” –en azından parayla satın alınacaklardan-

ezikliğine merhem diye sürersin

bense inandım sahiden -inandım söylenen bütün yalanlara

büyüklendin büyüklendin

kibrini gözümüze soka soka

sonra…-o kadar zavallı bir durum ki-

etrafında kibirlenecek kimse de kalmayınca –geçip aynanın karşısına-

süper ya!..

ezip geçti “değer” adına ne varsa

“ezikler topluluğu” çoğalma telaşında

çoğaldıkça da ezikliği çoğaltıyor

sonra bir de “devrim” cakasında…

gülmeyin siz de artık bu zavallılara

*

bense –ah ben!-

geçmişime dönüyorum

binbirinci defa

-öz geçmiş değil ha!-

geçmişim bugünden sağlam

geçmişini inkâr eden –kendine münkir- bu ahlâksızlar arasında

“anı yaşamaktansa”

ben geçmişe dönüyorum her defasında

ah geçmiş

ah geçmiş

hiç geçmemiş gibi

her ân aha şuramda…

*

size gelince…

ah siz ah siz ah siz var ya!

kuyruk sokumunda kıl keyfiyetiniz ve ağırlığınızca

çiğnediniz sakız gibi –“mukaddes” bilinen ne varsa

harcadınız tüm “değerleri” birbirinizin yüzüne bakarak… -gerçek

devrim kavgasının önünde- safra!

kendi “değersizliğinizi” isbatlarcasına –kel başa şimşir tarak-

tara tara tara! -saçları “sırma..”(!)

tanıyorum hepinizi tek tek

resminiz var “münşeat”ta…

“yanıyorum ah sırmalı” diyor ya…

yandım gitti vallahi sırmalı!

çok geç fark ettim

-dalgınlık filân de değil bu aslında-

ne çok “susan adam” vardı etrafımda, sağımda solumda

büyük büyük adamlar

içimden geçiriyordum –adamlar susmakta ne kadar usta!-

helal olsun valla…

bense tam tersi

-hem de bin bir defa-

bin türlü hikmet aradım

bu “suskun bülbüllerin” sultanî sükûtlarında…

-işte yine hayal kırıklığı-

suskunluğundaki anlamsız aptallık da ortaya çıktı konuşunca!

cehalet ve korkaklıkmış onları susturan

-hikmet aramayın boşuna-

(10 Aralık 2015- ) (Nabız Haber'den iktibas)