Merhameti nasırlaşmış bir anne gibi bakan, dönüp kendine bakamayan şehir, aşk olsun!

Yıldızlardan daha parlak şimdi gecelerin, asfaltlar da kaybediyor yolunu bedevilerin...

Ne hancılara gebesin şimdi ne yolculara, kim bilir kimlerin Mekke’si,

yolun açık olsun!

Onlar bir gömlekti, iki yakası bir araya gelmeyen, bir devirdi geldi geçti…

Onların çileleri onlara, bizden öncekilerin çektiklerini çekmedik mi sahi…

Bir daha doğmanın bedeli mi bu, şehit adlarıyla,

yaşarken acılarına ortak, ölünce yokluklarına hasret yazmışlar sanki…

Böyle bir hicran, demek böyle bir şeymiş yalnızlık, bütün sevdiklerini şehit, seni şahit yazmışlar sanki…

Ya İlahi!

Söyle kahretmesin Davut, golyatlar pusuda!

Şimdi İstanbul için inşirah vakti…

Duy bizi Ahmet Abi, güzel günlerin olsun nihayet,

Bizim yerimiz de öp Peygamberimizi…