dedim gitme, tutunmak içindi o ip,

cambaz değiliz hiç birimiz.

hiç mi hatırı yok öylece kala kalmanın.

durdum,

durur mu, dünya da durdu.

bir varmış bir yokmuş, dünya uzun bir yokuşmuş

bir gün sen de seversin yokuşlarından istanbulu.

öyle yaktı ki gönlünü düşman, düşman oldu sonra gönlüne,

neredeyse bir daha yakacaktı.

yatıyor mu hala sokaklarda etle tırnak,

daha karşılıksız sözler kesecek, ağlamadan önce ağlayacaktı.

ilk kez gülüyorlarmış gibi açtılar güller,

nar gibi kızarmış görüyorum, olmuş bu dünya.

yıldızlara sözüm yok, acelesi ne ki güneşin,

hiç gülmeyecekmiş gibi yaşa,

yarın gülecekmiş gibi alış,

gülmeyen kimse kalmasın halimize.

sonunda hep yalnızlık

Mehmet Sadi Bayazıt  / Parantez Haber